سینما و تلویزیون در ایجاد تعامل میان هنر و باورهای ذهنی بشر توفیق چندانی نداشته است؛ هرچند در عصر حاضر از آن به معجزه قرن تعبیر میشود. این ناکامی، از آن روست که بر سینمای قصه گو که از ابزارهای اثرگذار در تبلیغ باورها و آیین ها به شمار میرود، جریان انسانگرایی حاکم است و ویژگی برجسته آن، نبود محتوا و مضمون های معنوی و انسانی است.
دست مایه آثار دراماتیک در این عرصه، مواد خامی متشکل از قصه های تخیلی و سرگرمیزا و مطابق با حس لذتجویی مخاطبان است. ازاینرو، مضمون پژوهی و محتواسازی به منظور اعتلای باورهای دینی و نشانه شناسی و کشف مؤلفه های آن برای رسیدن به جنبه های انسانی رسانه، امری ضروری است.مضمون پژوهی و محتواسازی به منظور اعتلای باورهای دینی و نشانه شناسی و کشف مؤلفه های آن برای رسیدن به جنبه های انسانی رسانه، امری ضروری است.
یکی از باورهای مسلّم دینی، ظهور منجی و تحقق آرمانشهر در پایان دنیاست که با وجود ریشهدار بودن بحث موعودگرایی در آیین ما، چندان اثر عملی در زندگی فردی و اجتماعی ما نداشته است. همچنین، مسئولان فرهنگی و اربابان رسانه، آنچنان که شایسته این امر مهم باشد، به آن توجه نکرده اند و تاکنون اثری ارزشمند با پشتوانه علمی و تحقیقی که حاوی معارف مهدوی و بیانکننده آموزه های آن باشد، تولید نشده است.
مجموعه حاضر به دور از هر نوع عرفگرایی و سطحی نگری، با رعایت معادله «محتوا، فرم و مخاطب»، دربردارنده سوژه ها و طرح های داستانی است که ظرفیت آفرینش موقعیت دراماتیک با مضمون مهدوی را دارند که افزون بر پرداختن به نشانهشناسی، رمز و نماد و توجه به آثار فرهنگی، اجتماعی آموزه های مهدوی، دارای ارزش های هنری و عناصر سازنده درام هستند.
این مجموعه گامی است کوچک در مسیر محتواسازی و ترویج فرهنگ انتظار و مهدیباوری که گوشه ای از آموزه های ژرف و گسترده فرهنگ مهدوی را باز می گوید.
از آن جا که برخی آموزه های مهدوی اهمیت ویژه ای دارند و در قالب ادبیات دراماتیک نمیگنجند، محورهای برنامه سازی در شکل های دیگر رسانه ای به این مجموعه ضمیمه می شود که نمونه های تاریخی از قصه میلاد تا غیبت صغری، ایده های برنامه ای، سوژه های سخن و ظرفیتهای مستندسازی در آن گنجانده شده است.
امید است این مجموعه مورد توجه و استفاده برنامهسازان محترم قرار گیرد و با ژرفاندیشی در این حوزه معرفتی، بر غنای محتوایی برنامه های رسانه ملی با رویکرد مهدوی افزوده شود.